Nga Ali Daci
Me rastin vdekjes se papritur të mësimdhënësit, historianit dhe atdhetarit Isuf H.Daci
Isuf Daci nga kolegët dhe bashkëpunëtorët, bashkëkombasit e tij do të kujtohet si një patriot dhe pedagog i mrekullueshëm. Isuf Daci, lindi më10.08.1946 në Dacaj të Rozhajës. Ky burrë do të kujtohet si trasues i dashamiresve të shumtë të shkollës shqipe nga Malësia e Rozhajës. Ai përherë do të kujtohet si mësimdhënës i shkëlqyer dhe i dashur për nxënës e i respektuar për kolegë. Gjatë jetës së tij ai la gjurmë të mbara në procesin edukativo arsimësimor në shkollën shqipe ne Dacaj dhe gjurmoj pa rreshtur mbi etnogjenezen e farëfisit që i takonte. Lirisht mund të thuhet se Isuf Daci është pinjolli i parë i arsimit shqip në Malësin e Rozhajës. Ai në autobiografin e tij thotë se ka patur dy vendlindje, një në Dacaj aty ku kam lindur dhe të dytën në Elbasan të Shqipërisë aty ku për herë të parë kishtë lexuar e shkruar në gjuhen shqipe për dy vjet sa ishte “emigrant”në atdhe. Pas dy viteve shteti shqiptarë e riatdhesoj pa dëshirën e tij. Në ceremonin morteore mori pjesë Mehmet Bardhi kryetar i LD në Mal të Zi, Nikollë Camaj kryetar i LD – Dega e Malësisë, Tahir Gjonbalaj nënkryetar i LD, shumë miq dhe dashamirë nga Kosova, miq dhe shokë nga gjitha trojet etnike në Mal të Zi. Isuf Daci u varros me nderime të larta në varrezat e Bukelit me 25 mars 2015. Fjalën e lamtumirës e lexoj tek varri kolegu dhe bashkëveprimtari i tij zoti Haxhi Lajçi, i cili ne detaje foli per jeten dhe vepren e këtij kolosi të shkollës shqipe.
Shkruan: Ali Daci
Isuf H. Daci u lind më 10.08.1946 në Dacaj në një familje patriarkale shqiptare. I ati i tij, Hajdar Daci në luftën e Dytë Botërore si ushtar i armatës jugosllave zihet rob në Kumanovë nga forcat fashiste gjermane. Ai nga 8 prilli i vitit 1941 deri më 23.08.1944 ka shërbyer në llogoret “Stallaq” 2 dhe “Stallaq”17 A. Pas çlirimit të vendit qeveria komuniste mbyllë me dhunë shkollat fillore katërklasëshe që vepronin në gjuhën shqipe dhe hap shkollën fillore në gjuhen srbokroate. Në bangat e kësaj shkolle Isufi ulët në vitin 1953 dhe shkronjat e para i mësoj nga “Bukvari “ serb dhe mësues pati Ilaz Huremoviqin. Isufi si të gjithë të tjerët ka pasur vështirësi në nxënjen e mësime në gjuhë të huaj dhe së deri në klasën e katërt do ta mësoj i njëjti mësues. Në klasën e katërt në vend të Ilaz Huremoviqit vjen mësuesi i ri Alia Matoviq. Sot në arkivin familjar të Isufit e gjejmë dëftesën e klasës se katërt të cilën Isufi e ruajti si dokument arsimilimi në gjuhën e imponuar e që mbanë datën e lëshimit të 20 qershorit të vitit 1957. Pas mbarimit të shkollës fillore katërklaseshe, në analet e veta Isufi shkruan se më mbarimin e kësaj klase familja e tij ishin gëzuar shumë, pasiqë djali tanimë ishte bërë burrë dhe se mund t’i ruante 100 dele, së për shkollim të mëtutjeshëm as që bëhej fjalë. Isufi kishte kuptuar që atëherë se pleqtë e fisit të tij, nëpër oda burrash kishin biseduar se nuk ishte mirë që fëmijët e tyre të vazhdonin shkollimin në gjuhën serbokrote, pasiqë siç thonin ata, “më arsimimin në gjuhën serbe ata në të ardhmen do të asimiloheshin”. Nga ky konstatim i pleqëve të urtë por analfabet e i disave që shkrim-leximin e kishin mësuar si autodidakt, ai kuptojë se edhe të moshuarit por edhe mosha e mesme dhe ajo e reja që mësonin në gjuhën joamtare e urrenin atë dhe si të tillë nuk e dëshironin që fëmijët e tyre ta trashëgonin. Kjo thënie “se ata mund të asimiloheshin” le të kuptosh se këta pleq të ndershëm e të vyeshëm dhe padyshim patriot nuk e donin shkollën fillore në Dacaj në gjuhën e serbokroate, por ata e dëshironin një shkollë për fëmijët e tyre në gjuhën amtare shqipe. Isufi sapo mbaroj shkollën fillore katërvjeçare iu rrek jetës baritore, kuptohet, krejtësisht jashtë dëshirës dhe vullnetit të tij fëmijëror. Nga viti 1957 deri në vjeshtën e vitit 1962 ai i ruajti delet dhe mërzinë e kalonte duke i renë fyellit maleve të dendura e luginave të bukura të bjeshkës së Dacajve. U dallua shumë nga moshatarët e tij si bari i mirë dhe i dëgjueshëm në familje. Vitet 1960-62 sa ishte Isufi në Dacaj, ishin vitet e shpërnguljeve masive të shqiptarëve nga trevat e Malësisë së Rozhajës, nga vendlindja e tij. Ai i kujtonte se ndarja nga kushërinjtë, përcjellja e tyre për në Turqi, manifestohej më vaje në zë dhe lot të pashtershme të ndarjes. Ata po iknin nga një pushtues i ri dhe po shkonin tek pushtuesi shumëshekullor, tek pushtuesi turk. Ata po i futeshin nën sqetulle pushtuesit i cili këto troje i kishte mbajtur të pushtuara për pesë shekuj. Isuf Daci, ishte i ri të kuptonte se çka po ndodhte, por shumë here kishte dëgjuar prindërit dhe të afërmit se edhe ata po e venin në dyshim mbetjen në trojet stërgjyshore, pasiqë të afërmit e tyre ishin rralluar shumë dhe se shumë shtëpi kishin mbetur shkretë. Në vitin 1958 nga Dacajt për në Shqipëri kishin ikur Elez e Din Daci. Letërkëmbimi i tyre me familje e më të afërmit, Isufit i kishte bërë përshtypje të thellë, pasiqë ata nga atje shkruanin së mësimet po i zhvillonin vetëm në gjuhën shqipe. Kështu, gjatë verës së vitit 1962, Isufi me kushëririn i tij Veselin ishin takuar shumë herë ku kishin biseduar e hartuar plane për vijimin e mësimit të mëtutjeshëm në gjuhën amtare dhe pikërisht në Shqipëri. Kjo ishte rruga e vetme e tyre që të uleshin edhe njëherë në bankat shkollore, andaj edhe vendosen që bashkërisht të ikin matanë kufirit. Kështu, më 7 shtator të vitit 1962, në mbrëmje vonë, nën hijen e hënës nisen nga Dacajt dhe ikin këmbë për në Pejë. Në Pejë i çelë mëngjesi dhe nga aty më autobus shkojnë deri në Deçan. Në Deçan blejnë bukë dhe nisen në drejtim të perëndimit, pasiqë e dinin se andej dika duhej të ishte Shqipëria. Rrugës deri tek kufiri kishin takuar shumë njerëz të cilët i pyesnin së çfarë i kishte qitur rruga andej, ndërsa malësorët e vegjël të veshur në rroba zhguni e me plisa të bardhë në kokë u kishin thënë se po kërkonin bagëtitë e humbura dhe se ata po vinin nga Strellci i Epërm. Natën e 7 shtatorit dhe agun e 8 shtatorit e kishin kaluar diku në Pllaqia të Junikut. Atë natë ata kishin fjete në brezin kufitarë. Në atë mëngjes herët kishin gjetur shtegun në një teren të përthyer dhe se ishin futur në grykën Valbonës. Isufi në një moment në kujtimet e Tija shkruan se gjatë udhëtimit të heshtur e të kujdesshëm kishte kthyer kokën mbrapa dhe kishte lexuar parullat e shkruara në shkëmbij, si: “Rroftë PPSH !”, Rroftë Enver Hoxha !” etj. dhe i drejtohet bashkudhëtarit të idealit se tani më siguri ishin në tokën shqiptare. Ata përfundimisht ishin në Shqipërinë e endërrave të tyre. Pasiqë dorëzohen në postkomanden ushtarake kufitare ata u shtrohen kontrollit të rrept të shtetit. Pas këtij kontrolli i nisin për në Tropojë. Pas dy ditëve qëndrimi në Bajram Curr ata kishin takuar kushëririn e tyre Myftar Dacin, i cili kishte dalë njëmbëdhjetë ditë para tyre. Nga Tropoja i dërgojnë në Shkodër e nga Shkodra në Shijak ku mbahen njëzetë ditë dhe nga aty në Çerme të Lushnjës ku e regjistrojnë në shkollë. Aty Isufi kishte kushte e mira banimi dhe ushqimi dhe kishte mundësi që të punonte më normë në kooperativën bujqësore. Atje ai takoj shumë kosoavar e shqiptarë nga të gjitha trojet etnike. Më 14 shtator të vitit 1963 nga aty e dërgojnë në shkollën të Mesme Profesionale në Elbasan së bashku me disa shokë. Ai më gjithë zemër iu përvesh mësimit dhe se më sukses përfundoj klasën. Vitin e dytë e fillon me entuziazëm dhe pos obligimeve shkollore ai nisi të merrej me aktivitet të lira, ku pranë klubit “Labinoti” fillon të ushtroj mundjen në stilin greko-romak. Kjo nuk zgjati shumë sepse pa ditur gjë në orën e parë të mësimit më 1 mars të vitit 1965 hyri një profesor i cili i drejtohet profesorit Dashamir Bibaj se Isuf Dacin e kërkon drejtori Mihal Tado. Nga aty e marrin dy punëtor të sigurimit të cilët i kishin thanë -“Ti ke bërë lutje të kthehesh në Jugosllavi”. Këtë lutje e kishte bërë në Çerme të Lushnjës sa ishte në llogore. Para se të përshëndetej më shokët dhe shoqet e klases drejtori i shkollës ia kishte lëshuar një vërtetim ku shkruante se “Isuf Daci e ka mbaruar vitin e parë dhe semestrin e vitit të dytë “ pason vula me flamurin kombetar dhe nënshkrimi i drejtorit. Isufi përfundimisht po riatdhesohej në kohen kur kishte përvetesuar mirë leximin dhe shkrimin në gjuhën amtare. Nga Shkodra e sjellin në pikën kufitare të Hanit të Hotit dhe e dorëzojnë në policinë jugosllave. Ai mbahet në izolim në periferi të Titogradit deri më 30.VI.1965 kur edhe u lirohet. Pas kthimit nga Shqipëria dhe mbarimit të shërbimit ushtrak, vërtetimin nga Elbasani se kishte kryer vitin e parë të shkollës se mesme s’i pranoi askush, bile siç shkruan ai, zyrtaret u frikësonin nga dokumenti i shtetit shqiptar. Më në fund vendos t’i vazhdoi mësimet me korrespodencë ato të shkollës fillore deri në shkollën e Lartë Pedagogjike në të cilin u regjistrova si student i rregullt në grupin Hstori-Gjeografi në SHLP”Bajram Curri” në Gjakovë në vitin akademik 1972 / 73. Në mars të vitit 1974 fillon të punoj nē SHF në Dacaj. Në atë vit ishte hapur klasa e pestë dhe në shkollë punonte vetëm Sokol Daci pasi që mësuesi Muhamet Çeliqi kishte lëshuar punën. Kështu që më 26 mars të vitit 1974 e mer klasën e dytë dhe të katërtën dhe gjysmën e lëndeve në klasën e pestë. Në vitin 2010 u pensionua . Në vitin 1975 diplomohet në SHLP”Bajram Curri” në Gjakovë. Ai qe udhërrefyes i shumë brezave që i edukoj në frymen atdhetare. U përpoq që sa më shumë të ketë shqiptarë të arsimuar. Më rënjen e komunizmit dhe shaqjen e pluralizmit politik në Mal të Zi, Isufi aderoj në Lidhjen Demokratike në Mal të Zi dhe për 12 vite ishte anëtar i kryesisë së këtij subjekti politik. Në vitin 1990 u vu në krye të Këshillit për Pajtimin e gjaqeve në Malësin e Rozhajës ku fjala e Tij zinte vend si tek pleqt ashtu edhe tek riani shqiptare. Në këtë aktivitet ai pos intelektualve shqiptare nga Rozhaja u perkrah edhe nga kryeplaku i Kosovës Anton Çetta e rinia kosovare siç ishin Have Shala, Prof. Isa Nikçi, Zoge Shala, Adem Grabovci, Ethem Çeku e shumë të tjerë. Isuf Daci për dyzet vjet me radhë studioj etnogjenezën e fisit të Dacajve në Rozhajë ku në vitin 2002 edhe botoj monografin “ Dacajt dhe stërgjyshërit e tyre” që njëherit është edhe libri i parë i botuar në gjuhën shqipe nga radhet e shqiptarëve në Rozhajë. Këshilli organizatiov i Manifrestimit Tradicional letrar “Ora e Maleve” i ndau në vitin 2012 mirënjohjen për kontributin e dhënë në arsimimin dhe edukimin e brezave në gjuhën shqipe. ‘Me rastin vdekjes se papritur të mësimdhënësit, historianit dhe atdhetarit Isuf H. Daci Isuf Daci nje jete e tere per gjuhen dhe historinë shqiptare Isuf Daci nga kolegët dhe bashkëpunëtorët, bashkëkombasit e tij do të kujtohet si një patriot dhe pedagog i mrekullueshëm. Isuf Daci, lindimë10.08.1946 në Dacaj të Rozhajës. Ky burrë do të kujtohet si trasues i dashamiresve të shumtë të shkollës shqipe nga Malësia e Rozhajës. Ai përherë do të kujtohet si mësimdhënës i shkëlqyer dhe i dashur për nxënës e i respektuar për kolegë. Gjatë jetës së tij ai la gjurmë të mbara në procesin edukativo arsimësimor në shkollën shqipe ne Dacaj dhe gjurmoj pa rreshtur mbi etnogjenezen e farëfisit që i takonte. Lirisht mund të thuhet se Isuf Daci është pinjolli i parë i arsimit shqip në Malësin e Rozhajës. Ai në autobiografin e tij thotë se ka patur dy vendlindje, një në Dacaj aty ku kam lindur dhe të dytën në Elbasan të Shqipërisë aty ku për herë të parë kishtë lexuar e shkruar në gjuhen shqipe për dy vjet sa ishte “emigrant”në atdhe. Pas dy viteve shteti shqiptarë e riatdhesoj pa dëshirën e tij. Në ceremonin morteore mori pjesë Mehmet Bardhi kryetar i LD në Mal të Zi, Nikollë Camaj kryetar i LD – Dega e Malësisë, Tahir Gjonbalaj nënkryetar i LD, shumë miq dhe dashamirë nga Kosova, miq dhe shokë nga gjitha trojet etnike në Mal të Zi. Isuf Daci u varros me nderime të larta në varrezat e Bukelit me 25 mars 2015. Fjalën e lamtumirës e lexoj tek varri kolegu dhe bashkëveprimtari i tij zoti Haxhi Lajçi, i cili ne detaje foli per jeten dhe vepren e këtij kolosi të shkollës shqipe. Shkruan: Ali Daci Isuf H. Daci u lind më 10.08.1946 në Dacaj në një familje patriarkale shqiptare. I ati i tij, Hajdar Daci në luftën e Dytë Botërore si ushtar i armatës jugosllave zihet rob në Kumanovë nga forcat fashiste gjermane. Ai nga 8 prilli i vitit 1941 deri më 23.08.1944 ka shërbyer në llogoret “Stallaq” 2 dhe “Stallaq”17 A. Pas çlirimit të vendit qeveria komuniste mbyllë me dhunë shkollat fillore katërklasëshe që vepronin në gjuhën shqipe dhe hap shkollën fillore në gjuhen srbokroate. Në bangat e kësaj shkolle Isufi ulët në vitin 1953 dhe shkronjat e para i mësoj nga “Bukvari “ serb dhe mësues pati Ilaz Huremoviqin. Isufi si të gjithë të tjerët ka pasur vështirësi në nxënjen e mësime në gjuhë të huaj dhe së deri në klasën e katërt do ta mësoj i njëjti mësues. Në klasën e katërt në vend të Ilaz Huremoviqit vjen mësuesi i ri Alia Matoviq. Sot në arkivin familjar të Isufit e gjejmë dëftesën e klasës se katërt të cilën Isufi e ruajti si dokument arsimilimi në gjuhën e imponuar e që mbanë datën e lëshimit të 20 qershorit të vitit 1957. Pas mbarimit të shkollës fillore katërklaseshe, në analet e veta Isufi shkruan se më mbarimin e kësaj klase familja e tij ishin gëzuar shumë, pasiqë djali tanimë ishte bërë burrë dhe se mund t’i ruante 100 dele, së për shkollim të mëtutjeshëm as që bëhej fjalë. Isufi kishte kuptuar që atëherë se pleqtë e fisit të tij, nëpër oda burrash kishin biseduar se nuk ishte mirë që fëmijët e tyre të vazhdonin shkollimin në gjuhën serbokrote, pasiqë siç thonin ata, “më arsimimin në gjuhën serbe ata në të ardhmen do të asimiloheshin”. Nga ky konstatim i pleqëve të urtë por analfabet e i disave që shkrim-leximin e kishin mësuar si autodidakt, ai kuptojë se edhe të moshuarit por edhe mosha e mesme dhe ajo e reja që mësonin në gjuhën joamtare e urrenin atë dhe si të tillë nuk e dëshironin që fëmijët e tyre ta trashëgonin. Kjo thënie “se ata mund të asimiloheshin” le të kuptosh se këta pleq të ndershëm e të vyeshëm dhe padyshim patriot nuk e donin shkollën fillore në Dacaj në gjuhën e serbokroate, por ata e dëshironin një shkollë për fëmijët e tyre në gjuhën amtare shqipe. Isufi sapo mbaroj shkollën fillore katërvjeçare iu rrek jetës baritore, kuptohet, krejtësisht jashtë dëshirës dhe vullnetit të tij fëmijëror. Nga viti 1957 deri në vjeshtën e vitit 1962 ai i ruajti delet dhe mërzinë e kalonte duke i renë fyellit maleve të dendura e luginave të bukura të bjeshkës së Dacajve. U dallua shumë nga moshatarët e tij si bari i mirë dhe i dëgjueshëm në familje. Vitet 1960-62 sa ishte Isufi në Dacaj, ishin vitet e shpërnguljeve masive të shqiptarëve nga trevat e Malësisë së Rozhajës, nga vendlindja e tij. Ai i kujtonte se ndarja nga kushërinjtë, përcjellja e tyre për në Turqi, manifestohej më vaje në zë dhe lot të pashtershme të ndarjes. Ata po iknin nga një pushtues i ri dhe po shkonin tek pushtuesi shumëshekullor, tek pushtuesi turk. Ata po i futeshin nën sqetulle pushtuesit i cili këto troje i kishte mbajtur të pushtuara për pesë shekuj. Isuf Daci, ishte i ri të kuptonte se çka po ndodhte, por shumë here kishte dëgjuar prindërit dhe të afërmit se edhe ata po e venin në dyshim mbetjen në trojet stërgjyshore, pasiqë të afërmit e tyre ishin rralluar shumë dhe se shumë shtëpi kishin mbetur shkretë. Në vitin 1958 nga Dacajt për në Shqipëri kishin ikur Elez e Din Daci. Letërkëmbimi i tyre me familje e më të afërmit, Isufit i kishte bërë përshtypje të thellë, pasiqë ata nga atje shkruanin së mësimet po i zhvillonin vetëm në gjuhën shqipe. Kështu, gjatë verës së vitit 1962, Isufi me kushëririn i tij Veselin ishin takuar shumë herë ku kishin biseduar e hartuar plane për vijimin e mësimit të mëtutjeshëm në gjuhën amtare dhe pikërisht në Shqipëri. Kjo ishte rruga e vetme e tyre që të uleshin edhe njëherë në bankat shkollore, andaj edhe vendosen që bashkërisht të ikin matanë kufirit. Kështu, më 7 shtator të vitit 1962, në mbrëmje vonë, nën hijen e hënës nisen nga Dacajt dhe ikin këmbë për në Pejë. Në Pejë i çelë mëngjesi dhe nga aty më autobus shkojnë deri në Deçan. Në Deçan blejnë bukë dhe nisen në drejtim të perëndimit, pasiqë e dinin se andej dika duhej të ishte Shqipëria. Rrugës deri tek kufiri kishin takuar shumë njerëz të cilët i pyesnin së çfarë i kishte qitur rruga andej, ndërsa malësorët e vegjël të veshur në rroba zhguni e me plisa të bardhë në kokë u kishin thënë se po kërkonin bagëtitë e humbura dhe se ata po vinin nga Strellci i Epërm. Natën e 7 shtatorit dhe agun e 8 shtatorit e kishin kaluar diku në Pllaqia të Junikut. Atë natë ata kishin fjete në brezin kufitarë. Në atë mëngjes herët kishin gjetur shtegun në një teren të përthyer dhe se ishin futur në grykën Valbonës. Isufi në një moment në kujtimet e Tija shkruan se gjatë udhëtimit të heshtur e të kujdesshëm kishte kthyer kokën mbrapa dhe kishte lexuar parullat e shkruara në shkëmbij, si: “Rroftë PPSH !”, Rroftë Enver Hoxha !” etj. dhe i drejtohet bashkudhëtarit të idealit se tani më siguri ishin në tokën shqiptare. Ata përfundimisht ishin në Shqipërinë e endërrave të tyre. Pasiqë dorëzohen në postkomanden ushtarake kufitare ata u shtrohen kontrollit të rrept të shtetit. Pas këtij kontrolli i nisin për në Tropojë. Pas dy ditëve qëndrimi në Bajram Curr ata kishin takuar kushëririn e tyre Myftar Dacin, i cili kishte dalë njëmbëdhjetë ditë para tyre. Nga Tropoja i dërgojnë në Shkodër e nga Shkodra në Shijak ku mbahen njëzetë ditë dhe nga aty në Çerme të Lushnjës ku e regjistrojnë në shkollë. Aty Isufi kishte kushte e mira banimi dhe ushqimi dhe kishte mundësi që të punonte më normë në kooperativën bujqësore. Atje ai takoj shumë kosoavar e shqiptarë nga të gjitha trojet etnike. Më 14 shtator të vitit 1963 nga aty e dërgojnë në shkollën të Mesme Profesionale në Elbasan së bashku me disa shokë. Ai më gjithë zemër iu përvesh mësimit dhe se më sukses përfundoj klasën. Vitin e dytë e fillon me entuziazëm dhe pos obligimeve shkollore ai nisi të merrej me aktivitet të lira, ku pranë klubit “Labinoti” fillon të ushtroj mundjen në stilin greko-romak. Kjo nuk zgjati shumë sepse pa ditur gjë në orën e parë të mësimit më 1 mars të vitit 1965 hyri një profesor i cili i drejtohet profesorit Dashamir Bibaj se Isuf Dacin e kërkon drejtori Mihal Tado. Nga aty e marrin dy punëtor të sigurimit të cilët i kishin thanë -“Ti ke bërë lutje të kthehesh në Jugosllavi”. Këtë lutje e kishte bërë në Çerme të Lushnjës sa ishte në llogore. Para se të përshëndetej më shokët dhe shoqet e klases drejtori i shkollës ia kishte lëshuar një vërtetim ku shkruante se “Isuf Daci e ka mbaruar vitin e parë dhe semestrin e vitit të dytë “ pason vula me flamurin kombetar dhe nënshkrimi i drejtorit. Isufi përfundimisht po riatdhesohej në kohen kur kishte përvetesuar mirë leximin dhe shkrimin në gjuhën amtare. Nga Shkodra e sjellin në pikën kufitare të Hanit të Hotit dhe e dorëzojnë në policinë jugosllave. Ai mbahet në izolim në periferi të Titogradit deri më 30.VI.1965 kur edhe u lirohet. Pas kthimit nga Shqipëria dhe mbarimit të shërbimit ushtrak, vërtetimin nga Elbasani se kishte kryer vitin e parë të shkollës se mesme s’i pranoi askush, bile siç shkruan ai, zyrtaret u frikësonin nga dokumenti i shtetit shqiptar. Më në fund vendos t’i vazhdoi mësimet me korrespodencë ato të shkollës fillore deri në shkollën e Lartë Pedagogjike në të cilin u regjistrova si student i rregullt në grupin Hstori-Gjeografi në SHLP”Bajram Curri” në Gjakovë në vitin akademik 1972 / 73. Në mars të vitit 1974 fillon të punoj nē SHF në Dacaj. Në atë vit ishte hapur klasa e pestë dhe në shkollë punonte vetëm Sokol Daci pasi që mësuesi Muhamet Çeliqi kishte lëshuar punën. Kështu që më 26 mars të vitit 1974 e mer klasën e dytë dhe të katërtën dhe gjysmën e lëndeve në klasën e pestë. Në vitin 2010 u pensionua . Në vitin 1975 diplomohet në SHLP”Bajram Curri” në Gjakovë. Ai qe udhërrefyes i shumë brezave që i edukoj në frymen atdhetare. U përpoq që sa më shumë të ketë shqiptarë të arsimuar. Më rënjen e komunizmit dhe shaqjen e pluralizmit politik në Mal të Zi, Isufi aderoj në Lidhjen Demokratike në Mal të Zi dhe për 12 vite ishte anëtar i kryesisë së këtij subjekti politik. Në vitin 1990 u vu në krye të Këshillit për Pajtimin e gjaqeve në Malësin e Rozhajës ku fjala e Tij zinte vend si tek pleqt ashtu edhe tek riani shqiptare. Në këtë aktivitet ai pos intelektualve shqiptare nga Rozhaja u perkrah edhe nga kryeplaku i Kosovës Anton Çetta e rinia kosovare siç ishin Have Shala, Prof. Isa Nikçi, Zoge Shala, Adem Grabovci, Ethem Çeku e shumë të tjerë. Isuf Daci për dyzet vjet me radhë studioj etnogjenezën e fisit të Dacajve në Rozhajë ku në vitin 2002 edhe botoj monografin “ Dacajt dhe stërgjyshërit e tyre” që njëherit është edhe libri i parë i botuar në gjuhën shqipe nga radhet e shqiptarëve në Rozhajë. Këshilli organizatiov i Manifrestimit Tradicional letrar “Ora e Maleve” i ndau në vitin 2012 mirënjohjen për kontributin e dhënë në arsimimin dhe edukimin e brezave në gjuhën shqipe.’ Nuk e pëlqej · Komento · Shpërndaje Ti dhe 2 të tjerë e pëlqeni këtë. Albert Camaj Shkruani një koment… Nicky Djeljaj pëlqen foton e Scott Yancey Goliath Company Flipping Vegas. Dode Dedvukaj dhe Gjeto Gjokaj u bënë shokë. Alexander Cekaj pëlqen foton e Dino Alba. Ajshe Rexhbogaj pëlqen foton e Fjolla Muriqi. Gjeto Gj Ulaj pëlqen foton e Ilir Camaj. Ana Djeljosevic pëlqen foton e Lost. Fatmir Cunmulaj pëlqen foton e Sanja Kužet. Edon Balidemaj pëlqen foton e Midis Beogradit. Gjon Lucaj komentoi në foto e tij/saj. Sandra Adžić pëlqen foton e Kima Kuc. Admir Kolndreu pëlqen foton e Kujtim Pervataj. Tony Artisto pëlqen foton e Albanian Crusaders†. Liridona Lili Lulgjuraj pëlqen foton e Marta Noa. Nosh F Camaj ka shpërndarë foton e FMimages. Samra Djokovic pëlqen foton e Miranda Gorovic. Gjon Shala ka shpërndarë videon e RadioEja Zeri Muzikes Shqipe. Elizabeth Rakaj e pëlqen videon e Praq Rado. Alexander Cekaj pëlqen foton e Xhulio Ceka. Violeta Vulaj-Camaj e pëlqen Najbolji kolaci. Leon Ujkaj pëlqen foton e Besnik Krapi. Boocky Endri Buka dhe Romina Abazi u bënë shokë. Gjergj Berishaj dhe Gjoka Lulgjuraj u bënë shokë. Chat with friends Web Kûjtîm Tini GJolay Web Ahmet Gjonbalaj Mobile Ali Kukaj Mobile Toni Ujkaj Mobile Genci Nimanbegu Web ArLinda G. Kukaj Mobile Noci Camaj Mobile Martin Gojçaj Web Lidhja Demokratike Mobile IsmAil Balidemaj 13m Mark Ujkaj Mobile Agim Krasniqi Mobile Ajshe Rexhbogaj Web Albanian Alps Mobile Aleksandar Sasa Zekovic Mobile Aleksander Gojçaj Mobile Alexander Cekaj Mobile Alternativa Shqiptare Web Anton Camaj Mobile Anton Dedvukaj Mobile Arbnor Lukaj Mobile Arif Celaj Web Asim Nikaj Web Bardhe Tushaj Web Biserë Rami Web David Ujkic Mobile David-Drita Camaj Mobile Doni Martini Mobile Drita Sinishtaj- Rukaj Mobile Edvard Gjergji Web Ejllo Berishaj Mobile Elizabeth Rakaj Mobile Fatmir Cunmulaj Mobile Fedra Raicevic Mobile Fran Vulaj Mobile Franki Juncaj Mobile Frankie M Lulgjuraj Web Frasher Racaj Mobile George Camaj Web Gjeto Gjokaj Mobile Gjon Shala Mobile Gjoni Lucaj Web Hazbi Dedja Dedja Mobile Ilir Llazorja Mobile Ilirjan Koliqi Web Imer Ukaj Mobile Iraa Selovic Mobile Jelena Nikolic Mobile Jozef Basha Mobile Katarina Camović Web Kiki Camaj Mobile Klement Camaj Mobile Klement Tinaj Mobile Kolë N Dedivanaj Mobile Kreshnik Gjonbalaj Mobile Lek Lucgjonaj Mobile Leon Dedivanaj Mobile Leon Juncaj Mobile Leon Juncaj Mobile Leon Lucaj Web Leonardo Berishaj Mobile Lindita CunMulaj Mobile Lucia U. Ismet Luka Web Luigj Camaj Mobile Maria Ljuljdjurovic Mobile Marin Camaj Mobile Marina Camaj Ujkaj Mobile Martin Uli Mobile Martin Z Dushaj Web Mhill Krasniqi Mobile Miloica Ulic Mobile Mina Burić Mobile Naim Prelvukaj Web Nataša Adžić Web Nicky Djeljaj Mobile Nifka Dhimshem Dhe Nassi Web Nikoleta Vatiqi Mobile Nikoll Toma Lulgjuraj Web Nino Gjonaj Web Nisa Stanaj Mobile Nita Kasmi Mobile Nje Dy Tre Albania Mobile Nosh F Camaj Mobile Pal Lleshaj Mobile Parim Lepaja Mobile Partia Demokratike Mobile Pashko Gojcaj Mobile Peta Ujkaj Mobile Peti Camaj Web Prenka Lulgjuraj Web Robert Juncaj Mobile Robert Vulaj Mobile Robi Gjokaj Mobile Samira Samir Ismaili Mobile Samra Dukovic Mobile Sead Gjokaj Mobile Shpetim Maraj Mobile Shpresa Kukaj-Kurtaga Web Shtjefën Ivezaj Mobile Shtjefen Ujkaj Web Simon Lajcaj Mobile Simon Lucgjonaj Mobile Smajl Latifi Mobile Suzana Gjelaj Mobile Tereze Sinistaj Mobile Tom-Suzi Camaj Mobile Toni Bojaj Mobile Toni Gojcaj Mobile Tony Artisto Web Ukshin Jashari Mobile Valer M. Kolnikaj Mobile Vasko Djokic Mobile Viktor Berishaj Mobile Violeta Vulaj-Camaj Web Xhuliano Pjetrushi Mobile Zef Leka Mobile Zef-Lindita Lulgjuraj Mobile Zlatara Napulon Emina Web Zoki Lajcaj Genci Nimanbegu CelularëAli Daci Biseda ka filluar 02-21 8:54.MD Do ta bejme Qe nga 2012 1 mledhje ka pas kryesia Skandaloze Se besoj qe do te jem Me aty Si po mendon sdo te jesh me aty? Besoj te terhiqem se disa nga miq e mi po me llogarisin si penges, andaj do u liroj nga ky paragjykim besoj Naten e mire shoku im i mire Jo jo nuk ban te terhiqesh nga ld more burr kontributi yt nuk mund mohohet Kaluese o Albert Nuk ta di kush o burr Ta din zoti Po more vetem shendosh te jemi Ok naten e mire e po erdhe ne pg pim kafe Po pate kohe Me shume kenaqesi knaqesi edhe per mua Ndegjohemi. Tuesday 9:57.MD Po faleminderit. Postoj tek une te gjitha nese mundesh Albert te gjitha tjerat ja kam chua jimmyt e i ka postua ai mendoj qe ti ka bere tagg para 12 minutash Mirembrema Albert ! Mirmrama Publikoje ne portalin tend kete shkrim per Isuf Dacin te lutem me duhet te flas me drejtorin se me knaqesi Ai më gjithë zemër iu përvesh mësimit dhe se më sukses përfundoj klasën. Vitin e dytë e fillon me entuziazëm dhe pos obligimeve shkollore ai nisi të merrej me aktivitet të lira, ku pranë klubit “Labinoti” fillon të ushtroj mundjen në stilin greko-romak. Kjo nuk zgjati shumë sepse pa ditur gjë në orën e parë të mësimit më 1 mars të vitit 1965 hyri një profesor i cili i drejtohet profesorit Dashamir Bibaj se Isuf Dacin e kërkon drejtori Mihal Tado. Nga aty e morrin dy punëtor të sigurimit të cilët i kishin thanë -“Ti ke bërë lutje të kthehesh në Jugosllavi”. Këtë lutje e kishte bërë në Çerme të Lushnjës sa ishte në llogore.. Para se të përshëndetesha më shokët dhe shoqet e klases drejtori i shkollës ia kishte lëshuar një vërtetim ku shkruante se “Isuf Daci e ka mbaruar vitin e parë dhe semestrin e vitit të dytë “ pason vula me flamurin kombetar dhe nënshkrimi i drejtorit. Isufi përfundimisht po riatdhesohej në kohen kur kishte përvetesuar mire leximin dhe shkrimin në gjuhën amtare. Nga Shkodra e sjellin në pikën kufitare të Hanit të Hotit dhe e dorëzojnë në policinë jugosllave. Ai mbahet në izolim në periferi të Titogradit deri më 30.VI.1965 kur edhe u lirohet. Pas kthimit nga Shqipëria dhe mbarimit të sherbimit ushtrak vërtetimin nga Elbasani se kishte kryer vitin e parë të shkollës se mesme s’i pranoi askush, bile siç shkruan ai, zyrtaret u frikësonin nga dokumenti i shtetit shqiptar. Më në fund vendos t’i vazhdoi mësimet me korrespodencë ato të shkollës fillore deri në shkollën e Lartë Pedagogjike në të cilin u regjistrova si student i rregullt në grupin Hstori-Gjeografi në SHLP”Bajram Curri” në Gjakovë në vitin akademik 1972 / 73. Në mars të vitit 1974 fillon të punoj SHF në Dacaj. Në atë vit ishte hapur klasa e pestë dhe në shkollë punonte vetëm Sokol Daci pasi që mësuesi Muhamet Çeliqi kishte lëshuar punën. Kështu që më 26 mars të vitit 1974 e mer klasën e dytë dhe të katërtën dhe gjysmën e lendeve në klasën e pestë. Në vitin 2010 u pensionua . Në vitin 1975 diplomohet në SHLP”Bajram Curri” ne Gjakovë. Ai qe udherrefyes i shumë brezave që i edukoj në frymen atdhetare. U perpoq që sa mës shumë të ketë shqiptarë të arsimuar. Më renjen e komunizmit dhe shaqjen e pluralizmit politik në Mal të Zi, Isufi aderoj në Lidhjen Demokratike në Mal të Zi dhe për 12 vite ishte anëtar i kryesisë së këtij subjekti politik. Në vitin 1990 u vu në krye të Këshillit për Pajtimin e gjaqeve në Malësin e Rozhajës ku fjala e Tij zinte vend si tek pleqt ashtu edhe tek riani shqiptare. Në këtë aktivitet ai pos intelektualve shqiptare nga Rozhaja u perkrah edhe nga kryeplaku i Kosoves Anton Çetta e rinia kosovare siç ishin Have Shala, Prof. Isa Nikçi, Zoge Shala, Adem Grabovci, Ethem Çeku e shume të tjerë. Isuf Daci për dyzet vjet me radhë studioj etnogjenezen e fisit të Dacajave në Rozhajë ku në vitin 2002 edhe botoj monografin “ Dacajt dhe stërgjyshërit e tyre” që njëherit është edhe libri i parë i botuar në gjuhën shqipe nga radhet e shqiptarëve në Rozhajë. Këshilli organizatiov i Manifrestimit Tradicional letrar “Ora e Maleve” i ndau në vitin 2012 mirenjohjen për kontributin e dhënë në arsimimin dhe edukimin e brezave në gjuhën shqipe. shkrimi eshte nga ti apo ok do ja peercjelli drejtorit titulli eshtte Isuf Daci nje jete e tere per gjuhen dhe historine shqiptare apo Biseda ka përfunduar Kamera Zgjidhni një afishe apo ndjenjë Ali Daci 14 minuta afër Rožaje · Me rastin vdekjes se papritur të mësimdhënësit, historianit dhe atdhetarit Isuf H. Daci Isuf Daci nje jete e tere per gjuhen dhe historinë shqiptare Isuf Daci nga kolegët dhe bashkëpunëtorët, bashkëkombasit e tij do të kujtohet si një patriot dhe pedagog i mrekullueshëm. Isuf Daci, lindimë10.08.1946 në Dacaj të Rozhajës. Ky burrë do të kujtohet si trasues i dashamiresve të shumtë të shkollës shqipe nga Malësia e Rozhajës. Ai përherë do të kujtohet si mësimdhënës i shkëlqyer dhe i dashur për nxënës e i respektuar për kolegë. Gjatë jetës së tij ai la gjurmë të mbara në procesin edukativo arsimësimor në shkollën shqipe ne Dacaj dhe gjurmoj pa rreshtur mbi etnogjenezen e farëfisit që i takonte. Lirisht mund të thuhet se Isuf Daci është pinjolli i parë i arsimit shqip në Malësin e Rozhajës. Ai në autobiografin e tij thotë se ka patur dy vendlindje, një në Dacaj aty ku kam lindur dhe të dytën në Elbasan të Shqipërisë aty ku për herë të parë kishtë lexuar e shkruar në gjuhen shqipe për dy vjet sa ishte “emigrant”në atdhe. Pas dy viteve shteti shqiptarë e riatdhesoj pa dëshirën e tij. Në ceremonin morteore mori pjesë Mehmet Bardhi kryetar i LD në Mal të Zi, Nikollë Camaj kryetar i LD – Dega e Malësisë, Tahir Gjonbalaj nënkryetar i LD, shumë miq dhe dashamirë nga Kosova, miq dhe shokë nga gjitha trojet etnike në Mal të Zi. Isuf Daci u varros me nderime të larta në varrezat e Bukelit me 25 mars 2015. Fjalën e lamtumirës e lexoj tek varri kolegu dhe bashkëveprimtari i tij zoti Haxhi Lajçi, i cili ne detaje foli per jeten dhe vepren e këtij kolosi të shkollës shqipe. Shkruan: Ali Daci Isuf H. Daci u lind më 10.08.1946 në Dacaj në një familje patriarkale shqiptare. I ati i tij, Hajdar Daci në luftën e Dytë Botërore si ushtar i armatës jugosllave zihet rob në Kumanovë nga forcat fashiste gjermane. Ai nga 8 prilli i vitit 1941 deri më 23.08.1944 ka shërbyer në llogoret “Stallaq” 2 dhe “Stallaq”17 A. Pas çlirimit të vendit qeveria komuniste mbyllë me dhunë shkollat fillore katërklasëshe që vepronin në gjuhën shqipe dhe hap shkollën fillore në gjuhen srbokroate. Në bangat e kësaj shkolle Isufi ulët në vitin 1953 dhe shkronjat e para i mësoj nga “Bukvari “ serb dhe mësues pati Ilaz Huremoviqin. Isufi si të gjithë të tjerët ka pasur vështirësi në nxënjen e mësime në gjuhë të huaj dhe së deri në klasën e katërt do ta mësoj i njëjti mësues. Në klasën e katërt në vend të Ilaz Huremoviqit vjen mësuesi i ri Alia Matoviq. Sot në arkivin familjar të Isufit e gjejmë dëftesën e klasës se katërt të cilën Isufi e ruajti si dokument arsimilimi në gjuhën e imponuar e që mbanë datën e lëshimit të 20 qershorit të vitit 1957. Pas mbarimit të shkollës fillore katërklaseshe, në analet e veta Isufi shkruan se më mbarimin e kësaj klase familja e tij ishin gëzuar shumë, pasiqë djali tanimë ishte bërë burrë dhe se mund t’i ruante 100 dele, së për shkollim të mëtutjeshëm as që bëhej fjalë. Isufi kishte kuptuar që atëherë se pleqtë e fisit të tij, nëpër oda burrash kishin biseduar se nuk ishte mirë që fëmijët e tyre të vazhdonin shkollimin në gjuhën serbokrote, pasiqë siç thonin ata, “më arsimimin në gjuhën serbe ata në të ardhmen do të asimiloheshin”. Nga ky konstatim i pleqëve të urtë por analfabet e i disave që shkrim-leximin e kishin mësuar si autodidakt, ai kuptojë se edhe të moshuarit por edhe mosha e mesme dhe ajo e reja që mësonin në gjuhën joamtare e urrenin atë dhe si të tillë nuk e dëshironin që fëmijët e tyre ta trashëgonin. Kjo thënie “se ata mund të asimiloheshin” le të kuptosh se këta pleq të ndershëm e të vyeshëm dhe padyshim patriot nuk e donin shkollën fillore në Dacaj në gjuhën e serbokroate, por ata e dëshironin një shkollë për fëmijët e tyre në gjuhën amtare shqipe. Isufi sapo mbaroj shkollën fillore katërvjeçare iu rrek jetës baritore, kuptohet, krejtësisht jashtë dëshirës dhe vullnetit të tij fëmijëror. Nga viti 1957 deri në vjeshtën e vitit 1962 ai i ruajti delet dhe mërzinë e kalonte duke i renë fyellit maleve të dendura e luginave të bukura të bjeshkës së Dacajve. U dallua shumë nga moshatarët e tij si bari i mirë dhe i dëgjueshëm në familje. Vitet 1960-62 sa ishte Isufi në Dacaj, ishin vitet e shpërnguljeve masive të shqiptarëve nga trevat e Malësisë së Rozhajës, nga vendlindja e tij. Ai i kujtonte se ndarja nga kushërinjtë, përcjellja e tyre për në Turqi, manifestohej më vaje në zë dhe lot të pashtershme të ndarjes. Ata po iknin nga një pushtues i ri dhe po shkonin tek pushtuesi shumëshekullor, tek pushtuesi turk. Ata po i futeshin nën sqetulle pushtuesit i cili këto troje i kishte mbajtur të pushtuara për pesë shekuj. Isuf Daci, ishte i ri të kuptonte se çka po ndodhte, por shumë here kishte dëgjuar prindërit dhe të afërmit se edhe ata po e venin në dyshim mbetjen në trojet stërgjyshore, pasiqë të afërmit e tyre ishin rralluar shumë dhe se shumë shtëpi kishin mbetur shkretë. Në vitin 1958 nga Dacajt për në Shqipëri kishin ikur Elez e Din Daci. Letërkëmbimi i tyre me familje e më të afërmit, Isufit i kishte bërë përshtypje të thellë, pasiqë ata nga atje shkruanin së mësimet po i zhvillonin vetëm në gjuhën shqipe. Kështu, gjatë verës së vitit 1962, Isufi me kushëririn i tij Veselin ishin takuar shumë herë ku kishin biseduar e hartuar plane për vijimin e mësimit të mëtutjeshëm në gjuhën amtare dhe pikërisht në Shqipëri. Kjo ishte rruga e vetme e tyre që të uleshin edhe njëherë në bankat shkollore, andaj edhe vendosen që bashkërisht të ikin matanë kufirit. Kështu, më 7 shtator të vitit 1962, në mbrëmje vonë, nën hijen e hënës nisen nga Dacajt dhe ikin këmbë për në Pejë. Në Pejë i çelë mëngjesi dhe nga aty më autobus shkojnë deri në Deçan. Në Deçan blejnë bukë dhe nisen në drejtim të perëndimit, pasiqë e dinin se andej dika duhej të ishte Shqipëria. Rrugës deri tek kufiri kishin takuar shumë njerëz të cilët i pyesnin së çfarë i kishte qitur rruga andej, ndërsa malësorët e vegjël të veshur në rroba zhguni e me plisa të bardhë në kokë u kishin thënë se po kërkonin bagëtitë e humbura dhe se ata po vinin nga Strellci i Epërm. Natën e 7 shtatorit dhe agun e 8 shtatorit e kishin kaluar diku në Pllaqia të Junikut. Atë natë ata kishin fjete në brezin kufitarë. Në atë mëngjes herët kishin gjetur shtegun në një teren të përthyer dhe se ishin futur në grykën Valbonës. Isufi në një moment në kujtimet e Tija shkruan se gjatë udhëtimit të heshtur e të kujdesshëm kishte kthyer kokën mbrapa dhe kishte lexuar parullat e shkruara në shkëmbij, si: “Rroftë PPSH !”, Rroftë Enver Hoxha !” etj. dhe i drejtohet bashkudhëtarit të idealit se tani më siguri ishin në tokën shqiptare. Ata përfundimisht ishin në Shqipërinë e endërrave të tyre. Pasiqë dorëzohen në postkomanden ushtarake kufitare ata u shtrohen kontrollit të rrept të shtetit. Pas këtij kontrolli i nisin për në Tropojë. Pas dy ditëve qëndrimi në Bajram Curr ata kishin takuar kushëririn e tyre Myftar Dacin, i cili kishte dalë njëmbëdhjetë ditë para tyre. Nga Tropoja i dërgojnë në Shkodër e nga Shkodra në Shijak ku mbahen njëzetë ditë dhe nga aty në Çerme të Lushnjës ku e regjistrojnë në shkollë. Aty Isufi kishte kushte e mira banimi dhe ushqimi dhe kishte mundësi që të punonte më normë në kooperativën bujqësore. Atje ai takoj shumë kosoavar e shqiptarë nga të gjitha trojet etnike. Më 14 shtator të vitit 1963 nga aty e dërgojnë në shkollën të Mesme Profesionale në Elbasan së bashku me disa shokë. Ai më gjithë zemër iu përvesh mësimit dhe se më sukses përfundoj klasën. Vitin e dytë e fillon me entuziazëm dhe pos obligimeve shkollore ai nisi të merrej me aktivitet të lira, ku pranë klubit “Labinoti” fillon të ushtroj mundjen në stilin greko-romak. Kjo nuk zgjati shumë sepse pa ditur gjë në orën e parë të mësimit më 1 mars të vitit 1965 hyri një profesor i cili i drejtohet profesorit Dashamir Bibaj se Isuf Dacin e kërkon drejtori Mihal Tado. Nga aty e marrin dy punëtor të sigurimit të cilët i kishin thanë -“Ti ke bërë lutje të kthehesh në Jugosllavi”. Këtë lutje e kishte bërë në Çerme të Lushnjës sa ishte në llogore. Para se të përshëndetej më shokët dhe shoqet e klases drejtori i shkollës ia kishte lëshuar një vërtetim ku shkruante se “Isuf Daci e ka mbaruar vitin e parë dhe semestrin e vitit të dytë “ pason vula me flamurin kombetar dhe nënshkrimi i drejtorit. Isufi përfundimisht po riatdhesohej në kohen kur kishte përvetesuar mirë leximin dhe shkrimin në gjuhën amtare. Nga Shkodra e sjellin në pikën kufitare të Hanit të Hotit dhe e dorëzojnë në policinë jugosllave. Ai mbahet në izolim në periferi të Titogradit deri më 30.VI.1965 kur edhe u lirohet. Pas kthimit nga Shqipëria dhe mbarimit të shërbimit ushtrak, vërtetimin nga Elbasani se kishte kryer vitin e parë të shkollës se mesme s’i pranoi askush, bile siç shkruan ai, zyrtaret u frikësonin nga dokumenti i shtetit shqiptar. Më në fund vendos t’i vazhdoi mësimet me korrespodencë ato të shkollës fillore deri në shkollën e Lartë Pedagogjike në të cilin u regjistrova si student i rregullt në grupin Hstori-Gjeografi në SHLP”Bajram Curri” në Gjakovë në vitin akademik 1972 / 73. Në mars të vitit 1974 fillon të punoj nē SHF në Dacaj. Në atë vit ishte hapur klasa e pestë dhe në shkollë punonte vetëm Sokol Daci pasi që mësuesi Muhamet Çeliqi kishte lëshuar punën. Kështu që më 26 mars të vitit 1974 e mer klasën e dytë dhe të katërtën dhe gjysmën e lëndeve në klasën e pestë. Në vitin 2010 u pensionua . Në vitin 1975 diplomohet në SHLP”Bajram Curri” në Gjakovë. Ai qe udhërrefyes i shumë brezave që i edukoj në frymen atdhetare. U përpoq që sa më shumë të ketë shqiptarë të arsimuar. Më rënjen e komunizmit dhe shaqjen e pluralizmit politik në Mal të Zi, Isufi aderoj në Lidhjen Demokratike në Mal të Zi dhe për 12 vite ishte anëtar i kryesisë së këtij subjekti politik. Në vitin 1990 u vu në krye të Këshillit për Pajtimin e gjaqeve në Malësin e Rozhajës ku fjala e Tij zinte vend si tek pleqt ashtu edhe tek riani shqiptare. Në këtë aktivitet ai pos intelektualve shqiptare nga Rozhaja u perkrah edhe nga kryeplaku i Kosovës Anton Çetta e rinia kosovare siç ishin Have Shala, Prof. Isa Nikçi, Zoge Shala, Adem Grabovci, Ethem Çeku e shumë të tjerë. Isuf Daci për dyzet vjet me radhë studioj etnogjenezën e fisit të Dacajve në Rozhajë ku në vitin 2002 edhe botoj monografin “ Dacajt dhe stërgjyshërit e tyre” që njëherit është edhe libri i parë i botuar në gjuhën shqipe nga radhet e shqiptarëve në Rozhajë. Këshilli organizatiov i Manifrestimit Tradicional letrar “Ora e Maleve” i ndau në vitin 2012 mirënjohjen për kontributin e dhënë në arsimimin dhe edukimin e brezave në gjuhën shqipe.