Shkruan: Zef Pergega
Sa po erdha ne shtepi, sot me heret se ditet e tjera dhe cela fb e bashkeshortes. Sot nuk u ndjeva mire, sec kisha n,nje therje ne shpirt. Ndoshta parandjenja e humbjes se dy njerezve qe I kam njohur disi nga afer…
Gjergj Marku njoftone ne nje lajm mortor se kaloj ne jeten e pasosur gazetari Zef Lleshi. Mos!-thashe dhe mu mpi fjala. E kam njohur Zefin. Sa here kthehesha nga ATSH ndaloja ne zyren e tij. Dorezoja ndonje shkrim dhe dilnim per nje kafe. Zakonisht mirditoret jane te serte ne pamjen e pare dhe nuk e tregojne ambelsine e shpirtit. Po Zefit i dallohej lehte ne mollesat e faqesh qe i skuqeshin edhe per nje shaka te lehte edhe kur buzeqeshte nga nje humor i embel.
Mbaj mend se nje gazetar , korespondent nga Vlora beri shume zhurme ne koridoret dhe zyrat e RD-se se ishte marre ne pune njeri qe kishte punuar ne Zerin e Popullit. Zefi, i cili ia kalonte shkrimet vetem sa qeshi dhe i tha: “Puno me shume, shkruaj me bukur dhe do ti besh vend vetes. A e shikon qe titullin e shkrimit tend nuk e kishe ne reguall dhe dy Zefa ta rregulluan qe te behej i botueshem!”
Pastaj i futi krahun dhe pime kafe ne nje local buze rruges, se te gjithe loklet buze rruges ishin. Ne bisede e siper Zefi i tha: “I shikon keto makina, levizin e ne nuk e dime se ku shkojne, por te gjithe njerezit qe i ngasin e dine se ku shkojne. Edhe ti duhet ta dish se ku do te shkosh. Kjo puna e gazetes don pak shpirt, pak vullnet e pak talent e mbi te gjitha ta duash. Gjerat nuk duhen pare nga e keqja, por nga e mira…!”
Nje dite para pallatit te Sportit ne Tirane degjoj nje ze qe me therriste. Nuk e degjova mire nga zhurma e makinave. U takova me Zefin, ishte vere e vitit 1992. Me pyeti nese isha i angazhuar me gazetarine. Pastaj me sygjeroi nje teme shkrimi te cilen e priste me ngut. Mora vesh se ai punonte si gazetar ne gazeten RD. Po me perpara ne vitin 1991 kisha botuar ne RD disa shkrime. Si “Historia e kashtes dhe shenjti Nano” Dy Pupla te Servet Pllumit”…Zefi shpesh qeshte kur i kujtone ato shkrime per nga fabulla e gjetur dhe shume te shkurter si skica humoristike me nje sarkazem politike. Keshtu ne e vazhduam bashkepunimin dhe miqesine me kete njeri te mire, te qyteteruar, te zgjuar nje krenari mirditore dhe nje emer ne gazetarine shqiptare.
E pac token e lehte o njeri i mrekullueshem i fjales se lire!
Vazhdova te shoh ne fb, per te pare ndonje gje te re nga miqte. Kur pashe lajmin tjeter te hidhur: Ndarjen nga jeta fizike e Mons. Rrok Mirites. Ndjeva nje therje ne zemer per kete humbje te punetorit te zemres se Krishtit ne popullin tone. Me kujtohet kur ne 2003 botova monografine per Monns. Zef Oroshin dhe me mori ne telefon mbasi bashkeshorta ime e kishte takur ne Rreshen dhe ia kishte dhene kete liber. Folem gjate per figuren e MOs. Zef Oroshit dhe per mundesine e plotesimit te vepres se tij.
Ai me tha se kishte meshuar 13 vjet me kapelanin e pare te kishes katolike nder shqiptaret e Amerikes me Mons. Oroshin dhe e ndjente obligim per te me dhene disa materiale. Po koha si koha. Koha eshte si lumi qe nuk mund ta mases masen e rrjedhjes.
Ne revisten “Jeta katolike” 1973 Mons. Orsohi shkruan per At Rrok Mirditen:
“Me daten 6 qershor 1973 arriti pergjithnje ne New- York ne kishen tone i Perndershmi Dom Rrok Mirdita, prift diocesan i Arqipeshkevise se Tivarit, per te meshuar ne kishen shqiptare bashke me At Zef Oroshin. Dom Rroku arriti ketu me te gjitha kerkesat e duhura kishtare e kanunore qe do te thote me pranimin e Arqipeshkevit te New-Yorkut dhe te Ordinarit te vet Arqipeshkevt te Tivarit. Kryetare zyre per keto veprimtari kanuanore e kishtare u be At Zef Oroshi, administrator I kishes se shqiptareve “Zonja e keshillit te Mire” ne New-York.
Dom Rroku leu ne fshatin Klezen afer Ulqinit me 28 shtator 1939 nga nje fshat qe e ka nderuar veten me kete meshtare e kater rregulltare, te cilet e te cilat ia kushtue vetin sherbimit ndaj Zotit. Ata zhvillojne veprimtari te zellshme e te shkelqyeshme ne gjuhen e ambel shqipe qe flasin e shkruajne si me te miret e Shqiperise.
Shkollen fillore Dom Rroku e kreu ne vendin e vet. Seminarin dhe gjimnazin ne Zader, ku gjenden me se dymbedhjete mije Arbanas ose shqiptare , te cilet iken prej turqeve dhe paten mbrojtjen e Ipeshkevut Zmajeviqit, Arqipeshkev i Tivarit. Nen kujdesin e ketij Ipeshkevi u zhvillue Koncili Nacional i “Arberit’ ne Lezhe, gjate papatit shqiptar Papa Klemndi XI.
Filozofine dhe teologjine e mbaroi ne fakultetin teologjik te Zagrebit ne Kroaci. Meshtar u zhugurue ne Tuz me 4 korrik 1965 nga Imzot Aleksander Tokiq, Arqipeshkev i Tivarit. Famullia e pare, ku sherbeu ishte Salci ne krahine te Ulqinit. Nga ky vend u tranferue ne fshatin e tij te lindjes qe nga prilli i vitit 1969. Nga kjo famulli Dom Rroku erdhi ne New-York, ku menjehre hyri ne krah te At Zef Oroshit ne zhvillimin e apostullimit me zelle e dashuri, maturi e pjekuri meshtarake.
Nderkaq “Jeta Katolike” uron me zemer mire se ardhejen Dom Rrokut ne gjinine e bashkesise sone katolike shqiptare, ku jemi te sigurte se ai ka per te zhvillue nje veprimtari te dobishme shpirterore ne vneshten e Tenzot!”
E solla kete shkrim te Mons. Oroshit se nuk eshte botuar ndonjehere.
Heren e dyte e takova Mons. Rrokun ne Detroit, kur Dom Ndue Gjergji organizoi 30 vjetorin e themelimit te kishes katolike “Zonja Pajtore” nga Dom Prek Ndrevashaj mik i shtrennjte i Mons. Rrokut. Beme forografi dhe biseduam per disa minuta, mbasi secili donte ta takonte kete meshtar te pervujatur te kishes. Ne nje debat mes meshtaresh, ku njeri ze bente fjale per kthimin e tjetri per qendrimin Mons Rroku nderhyri e tha: “Nuk behet me falaje per kthimin se kush vjen ne Amerike koha ka treguar se ato nuk kthehen, por detyra jone shenjte eshte qe tua sjellim Zotin ne zemrat e tyre dhe atdheun sa me prane”
Ne shtator te vitit 2005 bisedova me Mons. Rrokun perre rreth dy ore. Tema ishte kryesore libri qe kisha bere per viziten e Papa Franceskut ne Tirane”, 40 martiret e plot materiale te tjera historike e dokumentare. Mons Rroku me xhentilese vuri ne tavoline nje katalog me foto nga kjo vizite. Sigurisht 2-3 foto nuk i kishin pelqyer Monsinjorit per nga cilesia. Ai me propozoi te beja librin “Dy Papet ne Shqiperi” dhe se do te mendihmonte me materiale dhe foto cilesore. Kam filluar nga puna me nje stil tjeter…Bisdova me Monsinjorin per kuntributin e klerikeve ne fushen e botimeve. Ai mbante me shume anen e perkushtimit ne fe te meshtareve sesa ne fushen e shkrimit. I permenda murgeshen e kishes se Dom Simon Filipit qe cila kishte takuar nje bari ne mal me librin e shenjte ne dore. Murgesha ishte ndalur dhe e kishte pyetur plakun malesor se c’fare ishte ai liber dhe ne c’fare gjuhe ishte shkruar!. Plaku i qe pergjigjur se eshte Libri i Shenjte dhe gjuhen nuk ia dinte. Menjehere murgesha sapo e pa librin ai ishte i shkruar ne serbo-kroatisht dhe menjehere i ka thene Dom Simonit ta perkthente Biblen ne shqip. Dhe keshtu nisi e mbaroj kjo histori perkthimi.Mons Rroku buzeqeshi e tha: “Me te vertete, kur ishim studenta ne Zagreb ,Bibla vetem ne shqip nuk ishte perkthyer…!”
I bera kete pytje Mons. Rrokut: “A ka ardhur koha qe te ngrihet Instituti i Studimeve katolike?! Duke parur parasysh ate volum te madh te librave qe kane shkruar martiret dhe meshtaret e likujduar nga diktatura. Ai u pergjigj: “Ide e mire por nuk kemi shume njerez per kete pune. Duhen njerez me pergatitje te larte e ne meshtaret jemi te angazhur ne punera te tjera.!”
Mons Rroku me vuri sallen e konferencave ne dispozicion, te cilen e vizitova po ate dite, per promovimin e librit tim. Me vjen keq se nuk arriti te marre pjese ne kete evenimet, megjithse e theksova se kur u hodhen themelet e kesaj katedralje me eshte dhene rasti te hedh nje lopate Dhe ne gur themelin pasi ate e kishte hedhur Dr. Sali Berisha, juristi Zef Brozi dhe per kete arsye e lashe promovimin e librit ne kete vend te shenjet.
Njerez si Rrok Mirdita nuk vdesin, por vetem sa ndrrojne jete ne Krishtin dhe me Krishtin.
Detroit, 7 dhjetor 2013 ora 2:00 mbas dite e mjegullt!